Christmastears
de kerstman had even vrij genomen
om met zijn roemrijke bel mijn hoofd
er eens goed van langs te kunnen geven,
eer iemand anders bemerkte dat deze
geen lach vertoonde, niet van gezelligheid sprak
of ook maar dacht.
en ook zoon Gods verliet zijn gipsen kribbe-
waarbij hij in alle haast z’n moeder omstootte
wat haar het leven kostte, zo ik in elk geval
één heilige kon verplichten luisterend oor te spelen
wanneer ik mijn tragedie aanhief, bijgezet door
dikke tranen, opgediept uit de laatste jaren
waarin ze gauw weer werden weggestopt en zo
nooit meer uit mijn leven verdwijnen.
en nu Jezus arriveerde, hield zich de kerstman
even koest, wat overigens niet veel scheelde
want de rest hield ik te goed, plus een gratis kerstpreek
van meneer de eerstgeborene, genoeg
tot in de late uurtjes.
en de wat vlugge gesprekken, die leden onder te veel wijn
werden zo al droger, en sijpelden soepel langs mijn gezicht
omdat het toch niet meer veel erger kon dan, wat ik dacht
deze kille kerstnacht, en in de afgetelde dagen die volgen
wordt geen negatief gevoel mij onthouden, al is de uitputting
bijna tegen zijn eind-
de week is zijn voorgerecht nog maar net begonnen
met christmastears in de verdwenen morgenzon.
...