*Eind*
Stilte…
En toen kwam die klap
BOEM
Jolanda zat met tranen in haar ogen op het gras
Ze wilde gillen maar er kwam niks uit haar mond
Ze wilde huilen maar er kwam geen traan uit haar ogen
Ze wil keihard stappen op de grond maar ze komt niet overeind
Ze wilde keihard wegrennen maar ze zakt op de grond
Daar zat ze dan
Eenzaam, alleen, verdrietig
Waarom was ze toch zo laat
Waarom was ze er niet voor haar vriendin
Die vragen die spookten maar door haar hoofd
Haar schuld…haar schuld…klonk het in haar hoofd
Toen kwamen er iemand aan
Hij zag haar zitten en kwam naar haar toe…
Wat is er meisje?
Wat is er aan de hand? Vroeg hij…
Mijn schuld zei ze…
Kom maar mee zei hij…
Hier drink maar wat
Daar knap je van op
Toen hij haar wat gekalmeerd had begon ze te vertellen
Te vertellen wat er was gebeurd
Mijn vriendin…en ze moest weer huilen…
Renate…*snik*
Rustig maar, vertel maar rustig wat er is gebeurd met Renate
Ze…ze heeft…zelfmoord gepleegd zei Jolanda
En meteen moest ze weer huilen
Hij schrok enorm…
En nam haar op schoot
Waar is ze nu? Vroeg hij…
Ze is gesprongen…
Daarzo…en ze wees de plek aan *snik*
Kom maar dan gaan we naar beneden…
Naar je vriendin…tenminste als je dat aan kan
Ja, zei ze snikkend
Samen ging ze naar Renate toe
Jolanda knielde neer bij haar lichaam
Renate, je hebt het toch gedaan terwijl ik zoveel van je hield
Ik zal je nooit vergeten je blijft altijd in me hart
Ondertussen had hij de ambulance gebeld
En die was aangekomen
Ze pakte de brancard en tilde Renate op
Nee! Schreeuwde Jolanda…
Ik wil bij haar zijn
Ik wil haar in mijn armen nemen
Ik wil haar knuffelen
Ik wil haar nog niet kwijt
Ze wou naar de brancard rennen en Renate grijpen
Maar die man hield haar tegen
Ze zakte weer neer op de grond
Nee! Renate waarom, gilde ze…
Rustig maar…
Mag ik het nummer van je ouders?
Ze gaf haar mobiel…
En hij belde
Toen hij had opgehangen zei hij: “je ouders komen eraan”
Hij ging naast haar zitten en keek haar aan…
Was ze een aardig meisje? Vroeg hij
Ze keek verschikt op, alsof ze ergens anders was…ja zei ze
Ik weet niet veel over haar maar misschien had zo wel zo veel pijn en verdriet,
Dat ze hier gewoon niet meer kon blijven
Dat het leven een grote kwelling was
En dat ze elke avond hoopte nooit meer wakker te worden maar dat, dat wel gebeurde…
Ja, dat was zo zei Jolanda
Weet je, ik heb ook ooit mijn beste vriend verloren aan zelfmoord
Hij was het leven zo zat…
En tja…als het leven overleven wordt…
Echt waar vroeg Jolanda vol ontzag
Ja zei hij
Ze zuchten samen
En toen moesten ze allebei lachen
En toen begon Jolanda over Renate te praten
Haar pijn, verdriet en angst
En dat zij het soms ook niet meer wist wat ze moest doen of zeggen om haar te helpen
En zo praatte ze over Renate tot haar ouders kwamen
Haar ouders vlogen op haar af
En knuffelde haar heel lang
Toen bedankt haar ouders die man
Kom mee Jolanda zei haar moeder
Langzaam liep ze mee en tot schreeuwde ze…
Ik weet nog niet hoe u heet…
Haar ouders keken haar verbaasd aan
Maar die man had een klein glimlachje op zijn gezicht
Ik heet Dennis
Mama mag Dennis mee naar huis?
Haar ouders keken aarzelend naar elkaar
Alsjeblieft en ze keek smekend naar haar ouders
Oké, omdat u zo goed voor onze dochter heb gezorgd…
Ja zei ze blij
En ze reden naar huis
Dennis en Jolanda hadden nog vele gesprekken over Renate en die beste vriend van Dennis
Ze zochten troost bij elkaar
En ergens ver weg van de gewone wereld was Renate
Blij dat ze van de wereld weg was
Maar toch verdrietig
Omdat ze spijt had en ze Jolanda haar beste vriendin miste…