Nog heel even..
‘k Herinner mij nog altijd die ene dag.
De dag wanneer ik wist dat ik je nooit meer zag.
’t Was tijd om afscheid te nemen.
Het begin van heel veel problemen.
‘k Wou je nog even laten spreken.
Nog heel even die ijzige stilte verbreken.
Gewoon nog even horen dat je van me houdt.
Maar je reageerde niet, je voelde koud.
En je was niet alleen koud, maar ook geel.
‘k Verstijfde van angst, het werd me plots te veel.
‘k Wou je terug wakker maken.
Maar je wou maar niet ontwaken.
‘k Trok je oogleden open..en toe..en open..
Maar er was geen reactie, je ziel was gaan lopen.
Ik realiseerde me niet dat wat er voor me lag
Later veel meer voor me zou betekenen dan jij die er slapend uitzag.
Pas later, veel later, wist ik: je zag me wel, maar niet uit de ogen van je lichaam.
Je zag me uit de ogen van je ziel die over mijn schouder meekeken naar je dode lichaam
En me probeerden te troosten met het idee dat je nu voor altijd bij mij zou zijn.