Hier zit ik dan helemaal alleeen.
Met niets om me heen.
Alleen maar duister
ik hoor niets alleen mijn hart die fluisterd.
Nee, wacht het schreeuwt.
Niemand die het het merkt al mijn gevoelens zijn ingesneeuwt.
Niemand die het hoort zoals het altijd al heeft thuis gehoort.
waarom zal ik het vertellen ?
ze denken toch dat ik me doe aanstellen.
maar deze onzekere blik in me ogen
zullen ze wel moeten geloven.
Of deze uitdrukking op mijn gezicht.
Niemand die het ziet wat mij is aangericht.