Nu je hier zo voor me staat,
En ik eens diep in je ogen kijk.
Voel ik mezelf even niet meer,
Heb het gevoel dat ik echt voor je bezwijk.
Je lacht geheimzinnig naar me,
Ik voel de vlinders in mijn buik vliegen.
Het enige waar ik aan denk,
Is dat we misschien samen wegvliegen.
Je pakt mijn hand vast,
Streelt zachtjes met je vingers over mijn handpalm.
Even voel ik een steek in mijn zij,
En voel ik me ineens niet meer zo kalm.
Want die blik in je ogen,
Maakt me onrustig en bang.
Ik weet niet wat ik moet voelen of denken,
Toch is het zo dat ik vreselijk naar je verlang.
Je ogen, je lach en je aanraking,
Alles bij elkaar voelt absoluut niet geliefd.
Maar een gevoel diep in mij,
Zegt: Jessica, je bent wel degelijk verliefd.
Is het normaal om je zo te voelen,
Zo onzeker over jezelf en de omgeving.
Zo bang om alles kwijt te raken,
Alleen maar op dat ene stomme ding.
Liefde, eigenlijk is het maar raar,
Het maakt personen zo kwetsbaar.
Je kunt breken wanneer mensen dat maar willen,
Dit is hoe ik liefde verklaar.