bevolken anoniem de hemel
ik zou haar ogen willen zien
de trekken kunnen onderscheiden
in het vallend blad
haar stem weer mogen horen
in het lied van opgetogen koren
als de wind iets harder bidt
mijn wolken zijn weer grijs
bevolken anoniem de hemel
ze maken niemand meer iets wijs
de wereld strakt zich
in een kouder onbehouwen
alleen mezelf kan ik nog vertrouwen
seizoenen is zij met mij meegegaan
we bekenden vriendschap tot oneindig
maar zij heeft het leven uitgedaan
wil melker
06/12/2006
lonely 1: | Woensdag, december 06, 2006 19:52 |
ontroerend mooi; maar je vindt haar echt in alles terug, vooral in je hart, liefs en een troostende knuffel, lonely 1 |
|
sunset: | Woensdag, december 06, 2006 16:27 |
En toch is zij in alles blijven voortbestaan. Rakende graag gelezen poëzie van jou. Liefs en mijn meelevende genegenheid, sunset |
|
hiljaa: | Woensdag, december 06, 2006 09:15 |
droef......aangrijpend verwoord! knufleifs--hiljaa-- |
|
Cornelia.dvw: | Woensdag, december 06, 2006 08:21 |
Dit maakt mij droevig de woorden over een verloren vriendschap. Want een vriendschap zou juist het leven kunnen verrijken. Liefs,Cornelia |
|
Auteur: wil melker | ||
Gecontroleerd door: Sunflower | ||
Gepubliceerd op: 06 december 2006 | ||
Thema's: |