Het is soms zo moeilijk niet te weten van het hoe en waarom,
waarom ik bepaalde dingen niet laten kon.
Vergeten de pijn en het verdriet,
wegkruipen en hopen dat niemand je ziet.
De dromen zijn voor later, maar ik wil ze niet dromen,
denk steeds dat daar niet veel goeds uit zal komen.
De wensen voor morgen die baren mij zorgen.
Maar ik weet ook dat ik me moet laten gaan,
zodat ik weer met schouders rechtop kan gaan staan!
Ik zal uitkijken naar elke nieuwe dag,
en mezelf begroeten met een lach.
En hopen dat ik heel misschien,
weer es een beetje liefde verdien!
AB