Lieve Monique, zie ons hier nu eens staan
Wenend omdat jij, zo stil bent heen gegaan
Van ons allen waarmee jij zo was begaan
Je broers, kinderen, man, doch daar bovenaan
Daar wacht op jouw reeds die kattenkaravaan
Maar wie zal hier ooit op aard mijn troost nog zijn
De kinderen zijn gehuwd stellen het fijn
Maar Daniel die blijf eenzaam achter met pijn
Geen telefoon meer die eens zegt neemt de trein
Zusje ik voel mij opeens toch weer zo klein
Mensenleed is soms een heel bittere traan
Als ik zie hoe de dieren elkaar verstaan
Zonder ergens geld of winst uit te uitslaan
Dus mag jouw heen gaan mij nu niet verslaan
Daarom roep ik nu jouw poezen elk bij naam
Als een steun doorheen mijn verder levenslijn
Voor wat meer vreugde en wat minder chagrijn
Telkens ik jouw beeld zie in hemelse schijn
Want ik Voel jouw hand als een troostend Fluwijn
Die mij verder leiden zal door de woestijn
Uw Broer Daniƫl Bonte
Uw poezen:
Scooter, Kaaitan, Lovely, Naomi, Zani, Beauty,
Highness, Debby, Limjam, Emanie, Tapietkatje,
Pussy, Iceske,
en uw hondje: Nicky