Lieve Jaimee,
Je kon niet spreken met je mond,
Iets wat ik in het begin wel moeilijk vond.
Maar later had ik dat niet eens meer in de gaten.
Want als we dan bij je zaten,
En we keken in je ogen dan spraken deze,
Zonder woorden, duidelijke taal
Want hoe vaak heb ik in je ogen gelezen
Je ongesproken verhaal.
Jouw lach, bij mijn klakkende tong.
Jouw open ogen als ik zong.
Ik heb zo genoten
Van je sprekende ogen die naar mij keken.
Maar nu zijn je ogen gesloten
En zullen ze niet meer spreken.
Het doet zo’n pijn,
Dat te weten.
Dat je niet meer bij ons zal zijn.
Maar ik zal je nooit vergeten.
Het lijkt alsof je mij hebt betoverd.
Je hebt een heel bijzonder plekje in mijn hart veroverd!
je Carolien