Loslaten
Miljoenen oranje bladeren kraken onder mijn voeten
De wind rukt en rukt aan mijn hoofd
Geen twijfel maar een orgastisch moeten
De natuur wordt van haar zomerse lichaam beroofd
Stramme bomen staren mij steeds leger aan
Met hun smekende armen in de grijze lucht
Sneeuwt hun kroost dood bij hen vandaan
Een afscheid bij iedere onzichtbare ademzucht
Zouden ze kunnen schreeuwen
Brulden ze dan als brullende leeuwen
Of zouden ze misschien, heel misschien
Meer ritselend en fluisterend met elkaar bepraten
Dat de kunst van het leven vooral bestaat uit loslaten…