Want eigenlijk heb je nooit gevraagd van me te houden,
het ging vanzelf en eenmaal gebeurd, is er geen ontkomen aan.
Ik ben geen schoonheid met lange nagels en witte tanden,
niets is minder waar dan de diepe halen en gekorste randen;
mijn lippen zijn toch beiden goed, je hoeft niet eens te dromen
(over anderen) en je hebt nog een geheugen vol.En ik kijk wel op een leugen, maar eentje meer maakt mooi-
er dan ik ben. Je ogen praten; ik zie dat je hier niet wilt blijven
bij mij, ik hoor de kreunen als we samen vrijen. Doet het pijn,
om me te zien, naakt en puur in mijn zijn.Je voelt alle waarheden onder je lijf, waar jouw huid,
mijn lappen raakt - de stilte het schokken staakt, even maar
en ik huil onder je ogen. Mijn hand blijft hangen op je wang,
je weet alles al langer dan de wonden spreken kunnen,en toch heeft mijn liefde je bedrogen.
Laura Luijkx: | Woensdag, november 29, 2006 11:57 |
Het spijt me, om te zeggen dat ik steeds weer in herhaling moet vallen. Je gedicht is gewoon prachtig, geniet er echt van! De derde strofe is echt prachtig! |
|
bring-me-on: | Woensdag, november 29, 2006 09:05 |
wauw.. weer een hele mooie! liefs, x. |
|
Panta Rhei: | Woensdag, november 29, 2006 07:31 |
-zet er fictie boven verder mooi ;). Kus. |
|
Mathilde: | Dinsdag, november 28, 2006 22:12 |
*zucht* kus! |
|
Auteur: Quando | ||
Gecontroleerd door: benji | ||
Gepubliceerd op: 28 november 2006 | ||
Thema's: |