Soms weet je niet meer hoe het moet
alles is zwart, niets gaat nog goed…
Iederéén heeft wel eens de pest
aan alles … ‘ik hoor toch niet bij de rest.’
Je voelt je anders, heel alleen
niet begrepen, er is niemand om je heen,
maar weet je ook hoe het voelt
om écht weg te willen? Weet jij wat ze bedoelt?
Soms zo boos, zo machteloos
je lijkt zo klein, breekbaar en broos…
En natuurlijk kàn ik niet weten hoe jij je voelt
maar ik probeer te voelen wat jij bedoeld…
Probeer te snappen, te begrijpen hoe het is
om te leven als jij… er ging zoveel mis…
Je hebt mensen verloren, er zijn mensen gegaan
en jij bleef maar alleen op die kale aarde staan…
Besluitloos, twijfelend, ‘ik wil ook mee!’
Ging het zo? Toch zei iets in jou ‘nee’…
Je vecht met jezelf, je werkt eraan
en langzaam maar zeker, zal het beter gaan.
en ik weet dat zo’n gedicht het niet origineel meer is
maar ach.. een steuntje in de rug is toch nooit mis?
Ook ík wil je laten weten
dat ik er voor je ben, dat moet je niet vergeten.
Je bent niet alleen, ik bid voor jou
ik je nooit alleen laten staan in de kou.