Mijn vaders huis
De trouwfoto’s aan de muur zijn nog stille
getuigen van een tijd die eens is geweest
het huis waar mijn zusje is geboren - nu bijna vijftig-
jaar geleden, voor haar leven eens werd gevreesd
waar je altijd de kinderstemmen hoorde
gelachen werd, de armoede weggewimpeld
waar je altijd terug kon vallen op de basis
mijn moeders handen van ‘t harde werken gerimpeld
met een man die altijd weg was voor zijn werk
een huis net wat te klein was voor ‘t goede leven
vier opgroeiende kinderen, de pubertijd, moeders overgang
daar blijven toch allerlei herinneringen kleven
waar menig klap fel en onverwacht werd uitgedeeld
schoolboeken op de tafel lagen, er hulp was met leren
waar mijn broer later…met een kwade kop de deur
achter hem sloot om nooit weer terug te keren
waar een verjaardag werd gevierd met vaak
dertig familieleden, zij aan zij op een stoel
waar de soep en het slaatje van mijn moeder het
lekkerst van de wereld was, als je begrijpt wat ik bedoel
het huis waaruit we wel alle vier zijn getrouwd
twee reeds zelf nu weduwe en weduwnaar
het ouderlijk huis- waar lief en leed werd gedeeld
dat gaat nu heel langzaam, tergend langzaam uit elkaar
het was echt niet altijd rozegeur en maneschijn
straks mogen we de spullen die erin staan delen, dit deel vast erven
mijn gedachte gaan daar waar mijn jeugd ligt en alle kinderziektes
waar herinneringen vervagen en zachtjes sterven
blauwoogje: | Woensdag, november 15, 2006 12:35 |
Ik proef heimwee. Heel veel kracht sterkte en wijsheid. Dikke knuff xx |
|
hiljaa: | Woensdag, november 15, 2006 12:09 |
sterkte hé.... droefmooi verwoord! knufleifs--hiljaa-- |
|
Peter van Tiel: | Woensdag, november 15, 2006 11:22 |
Ik begrijp je schat. Heb het zelf ook meegemaakt. Veel herinneringen aan mooie en minder mooie momenten. Je laat een groot gedeelte van je leven achter en dat is verdomd moeilijk. Ik wens jullie heel veel sterkte. Een dikke troostknuffel van, Peter. |
|
conan: | Woensdag, november 15, 2006 09:57 |
mooi beeld geschetst van die lang vervlogen jaren , gelezen alsof ik het voor mijn ogen zag... groetjes conan |
|
sunset: | Woensdag, november 15, 2006 09:24 |
Wat een integer droef-mooi herinnerend gedicht zet je hier neer. Liefs en mijn meelevende genegenheid, sunset |
|
Artifex: | Woensdag, november 15, 2006 07:58 |
Heel rakend, bijna tastbaar neergezet in dit gedicht. Lieve Remie, heel veel sterkte in deze moeilijke tijd. Liefs, Artifex. |
|
tears for you: | Woensdag, november 15, 2006 07:50 |
zo droef ,met tranen gelezen heel veel sterkte tears |
|
Windwhisper: | Woensdag, november 15, 2006 07:30 |
Heel veel sterkte lieve Janny in deze heel zware tijd van afscheid nemen, van alles....je jeugdherinneringen, je ouderlijke huis, wie vangt je tranen op? Liefs Cobie met een troostende knuffel |
|
Reiger: | Woensdag, november 15, 2006 07:14 |
Ik ben gewoon even sprakeloos.... Kan me zo goed voorstellen dat je juist nu aan die dingen denkt.... Wens je heel veel sterkte en een warme knuffel van deze ontroerde ouwe vogel.... |
|
Auteur: remie | ||
Gecontroleerd door: Sunflower | ||
Gepubliceerd op: 15 november 2006 | ||
Thema's: |