Dit huis,
gloeiend van gratie, zo vol eerbied
jou nietige gestalte bijschemerd,
wanneer het plaatsneemt bij de gedoofde haard
wat nog nastookt van de warme as.
en jij, op gemak gezeteld
in de groengeruite pofbank
wiens zachtheid jou betoverd
en vertedert. Luister
naar een kleiner detail
vóór je vertelt- met zware, trotse stem
geschiedenissen uit een kleinere wereld.
Vervloeide wetenschap van eigen wezen
dringt pas door wanneer gehoor
een zucht voelt slaken, die overtuigend overeenkomt
met de vorming van jouw lippen.
Vergéét die vergeten eigenwaarde, maar niet
de geliefde natuurlijke ex-eigenaar;
des huizes’ leermeester,
als de opgetogen vreugde van opgezogen leven weerklinkt.
Zo puur zo echt;
de verleidelijke klank je-voelt-je-thuis
lispelt door het kiertje linksonder een vensterraam,
en doet je verwachtingen bevestigen-
dit, dít huis
jouw huis.