Ik kluister me aan je vast met wat losse woorden en kleinere kusjes – zekerheid van genegen samen zijn. Welwillend voor elkaar en niet alleen de warmte van een heet haatdragend lichaam. Lief me, laat me, even maar, want je handen voelen niet altijd aan wat een ongewis hart zeggen wil.
Houd me stevig bij je, dichter, dichter, dichter, tot niets nog bestaat. Praat maar, spreek maar ik luister moeite-machteloos in ons vullend stuk. Begrijp me en mijn zinnen, hoe onpeilbaar ook- ik heb je nodig, want wie geluk kent wil niets; niets anders dan het behouden.