We waren toch vrienden?
Dacht ik,
maar jij wou meer dan dat.
Ik niet.
Ik wou alleen iemand
om woorden mee te delen.
Iemand die me helpt in moeilijke tijden,
iemand die niet alleen aan zijn eigen denkt,
maar ook het verdriet van een ander kan voelen.
Ik had jou gekozen,
om die iemand te zijn,
maar jij kon het niet
jij wou meer.
Al de foto’s van ons met twee
Ze zijn weg,
verbrand, verscheurt…
Alleen de herinnering al is me teveel.
Vroeger mijn beste vriend,
nu mijn hevigste angst.
Ik kan de pijn nog voelen,
ik hoor me nog schreeuwen,
elke nacht weer, denk ik eraan.
Die nachtmerrie blijft maar doorgaan…