Ik vermoorde mijn rivaal.
In het begin, was hij nochtans mijn beste vriend. Maar zoals je weet, van je beste vrienden moet je het hebben.
Ook al was hij een beetje te klein en vond ik hem een beetje grauw, ooit hield ik van hem als van een broer.
Toen mijn vrouw nog leefde was hij er altijd.
Omdat zij zoveel van hem hield, tolereerde ik hem in mijn huis.
Ik ben vroeger nooit jaloers van inborst geweest, maar met hem, soms ging het over de schreef.
Dat Floor zo van zijn hoge sopraanstem genoot en zijn zingen mooier vond dan het mijne, tot daar nog. Maar toen zij Pietje, met half gesloten ogen kuste, vanaf dan, ging het voor mij net een stap te ver.
Ik liet hen begaan, omdat ik wist dat Floor terminaal was, en ik in haar laatste levensdagen de tweespalt tussen hem en mij niet kon laten merken.
Haar laatste uren heeft Floor alleen mijn hand vast gehouden.
Zij dacht niet meer aan hem en ik vond ook dat hij met zijn poten van haar lijf moest blijven.
En toch, hij wist dat Floor’s laatste ogenblikken voorbij ebden, hij bleef zijn doordringende liederen zingen.
Ik was woedend greep hem bij de nek en schudde hem door elkaar. Had Floor mij geen halt toegeroepen was hij er toen al geweest. Doch Floor zei:
“Laat hem, hij zingt mij de hemel in, zijn gezang stoort mij niet. Integendeel hij brengt mij tot rust.”
Mijn bloed kookte, wat kon ik doen, zelfs die laatste momenten moest ik zijn rivaliteit dulden.
Op Floor’s sterfbed raamde ik de moord reeds.
Floor stierf met een glimlach op haar gezicht, bij een van zijn mooiste liedjes.
Ik heb hem zelfs niet laten groeten. Ik heb in zijn gezicht gespuwd. Hij reageerde niet, hij schudde alleen zijn kop.
Nadat Floor begraven was, barste mijn woede los.
Zeker toen hij nog steeds bleef zingen, had hij dan geen greintje respect.
Ik stormde op hem af, mijn duimen drukten op zijn keel, het gezang verstomde.
Ik keek minachtend op hem neer, het bloed stroomde uit zijn vage bek, hij zou nooit meer zingen de tenor.
Niemand zal ooit weten dat ik hem vermoord heb. Ik heb hem in een sigarenkistje in mijn tuin begraven, mijn revaliderende Kanarie.
mums: | Dinsdag, oktober 31, 2006 12:31 |
het is dat ik je al langer lees dan vandaag, maar dit is wel erg...bizar;) Zo helemaal..niet..jij. liefs mums |
|
sunset: | Dinsdag, oktober 31, 2006 09:44 |
O jeeee ... En nu ben je gezangenloos dus. Met een glimlach gelezen (Want ik begin jou te ''kennen'') ;=). Liefs en nog een heel fijne nachtegalendag, sunset |
|
Artifex: | Dinsdag, oktober 31, 2006 07:13 |
Wat een triest einde voor zo''n zangertje... ;) Liefs, Artifex. |
|
Reiger: | Dinsdag, oktober 31, 2006 06:38 |
Oef....wat een verhaal....;) | |
the sous: | Dinsdag, oktober 31, 2006 01:11 |
ja...toppie thanks the sous |
|
Fata Morgana: | Dinsdag, oktober 31, 2006 01:00 |
Goh verslik me in mijn glaasje rose....afschuwelijker kan het niet... de moord op een kanariepiet, gecondoleerd mag ik vrolijk verder fluiten.... Fata. | |
switi lobi: | Dinsdag, oktober 31, 2006 00:39 |
Met een glimlach reageer ik hier bij...mooi opgebouwd! Liefsliefs, switi lobi |
|
M@rcel: | Dinsdag, oktober 31, 2006 00:36 |
prachtig geschreven Slaap lekker M@rcel |
|
Riarno: | Dinsdag, oktober 31, 2006 00:34 |
lang maar graag gelezen greetings,riarno |
|
lonely 1: | Dinsdag, oktober 31, 2006 00:22 |
we zullen het niet doorvertellen, het zou al te erg zijn mocht je voor een kanarievogel de gevangenis in moet ;) mooi en graag gelezen weer, liefs, lonely 1 |
|
Windwhisper: | Dinsdag, oktober 31, 2006 00:17 |
Nou zeg Roger, dat is me een verhaal........jeetje jaloers op een kanariepiet waar haal je het vandaan Ik ga nu maar gauw slapen.......truste Roger |
|
Auteur: rovago | ||
Gecontroleerd door: michris | ||
Gepubliceerd op: 31 oktober 2006 | ||
Thema's: |