Vandaag stond ik bij een vers graf, van een jong mens, weet niet wie zij was. De reden van sterven, het hoe of waarom? Stond daar in gedachten en voelde mij dom. Besef wat een aanbod van 't leven gekregen, wat aan dit jongmens niet was gegeven. Mijn zoons tot mannen heb mogen zien groeien, vier kleinzoons om ons fijn te vermoeien, twee dochters om gewoon van te houden. Waarom had ik in hem geen vertrouwen? Hij gaf mij zoveel, ik zag het als zorgen. Voel mij nu dankbaar voor iedere morgen...