Darts.
“Ik zie je niet meer in mijn winkel, mag je nog steeds niet deelnemen aan de wedstrijden Filip?” vroeg de dikke man aan de toog.
Zijn kraaloogjes gluurden over zijn ronde brilglazen, naar een bonk van een kerel die een halve trappist in een teug achter zijn kiezen goot. Zijn adamsappel ging één keer op en neer en weg was het spul.
“Ik werp niet meer Gust.” antwoordde de struise wrevelig.
“Hoe komt het, je kunt toch in een andere club terecht, of ben je het darten beu.?”
“Dat niet echt, maar die verplaatsingen en de hoge onkosten die daar aan vastzitten. Zeker naar het buitenland dat was voor mij te duur. Ik heb er geen zin meer in.”
Een derde man die noten kon kraken tussen zijn neus en zijn kin, mengde zich in het gesprek.
“Spelen jullie ook darts in het buitenland?”
“Nederland, Duitsland en Engeland. Dat is voor ons, maar de grote kampioenen gaan zelfs naar Australië,” zei Filip.
“En dat allemaal op eigen kosten. Is er dan ook iets mee te verdienen?”
Filip en Gust schoten in een lach.
“Iets, zegt mijnheer. Jij kent niets van darts af, hé maat.” Zei Filip terwijl hij zijn volgende trappist naar binnen kapte.”
“Julia, geef mij nog een pilsje en laat die mannen ook wat van mij drinken,” bestelde Gust.
“Ik zal je eens wat zeggen vriend,” vervolgde Filip. “ De laatste wedstrijd waaraan ik deelnam daarvan was de eerste prijs 200.000€.”
“Dan zullen er wel veel deelnemers zijn?”
“12.000.” zei Gust belerend. Hij wilde tonen dat hij als handelaar in sportartikelen op de hoogte was over wat er reilde en zeilde in dat wereldje.
“200.000 Euro, dat is een bom geld. Dan moet je wel nuchter zijn als je er voor gaat.” Zei de notenkraker en hij keek naar het volgende lege trappistglas voor Filip.
“ Je zegt dat,” weerlegde deze. “Neemt nu mottige André. Zuipen gelijk een tempelier. Tijdens de wedstrijd ligt hij met zijn hoofd op de toog te slapen. Men maakt hem wakker, hij zwijmelt naar het blok. Ze moeten hem zijn pijlen in zijn hand duwen. Maar dan concentreert hij zich. Zijn ogen fixeren zich op de twintig. Ineens, staat hij zo vast als het standbeeld van Rubbens op de Groenplaats en gegarandeerd minder dan honderd werpt hij niet.”
“Ongelofelijk!”
“Maar dat kunnen ze van jou niet zeggen hé Filip,” lachte dikke Gust.
“Zwijgt stil Gust. Ik begrijp dat nog altijd niet. Luister mijnheer. Je weet dat nog niet maar ik kan nogal wat trappisten drinken voor ik zat ben.”
“Ik geloof je op je woord.” Knikte de man die Filip nu toch al eventjes had bezig gezien.
“Die avond ik denk dat ik zo tussen de vijftien en de twintig trappisten binnen had, toen het mij toch wat te veel werd. Heel de zaal begon te draaien en ik overwoog eventjes om forfait te geven. Maar toen dacht ik aan mottige André. Het was mijn beurt. Met zeemansbenen liep ik naar mijn plaats.
Ik Keek naar het blok. Voor mijn ogen werd het één zwart gat. Ik mikte in het midden ervan en bingo. Twee in de roos en een in de twintig.”
“Dat is toch prachtig, wat is er dan mis gelopen?”
“Bij mijn volgende beurt. Ik had nog twee trappisten gedronken, maar ik bulkte nu van zelfvertrouwen. Ik pakte mijn pijlen, zag weer dat zwarte gat en wierp los in het midden ervan.”
“Yes, en weer in de roos?”
“Ja maar in de verkeerde. Het was die van de kont van de voorzitter zijn vrouw. Door dat kleine abuis ben ik nu verbannen. Toch straf hé.”
sunset: | Zondag, oktober 29, 2006 10:03 |
:=). Heerlijk smullend gelezen. Liefs en fijne zon-dag, sunset |
|
lonely 1: | Zondag, oktober 29, 2006 00:39 |
:) en ze blijven mooi hé! liefs, lonely 1 en bedankt voor je mooie reakties elke keer! |
|
mums: | Zondag, oktober 29, 2006 00:39 |
weer mooi beeldend geschreven en ik heb weer genoten. liefs mums |
|
Mandje: | Zondag, oktober 29, 2006 00:29 |
leuk geschreven! liefs, Marianne |
|
M@rcel: | Zondag, oktober 29, 2006 00:25 |
prachtig verhalend geschreven en met een glimlach gelezen Slaap lekker M@rcel |
|
Auteur: rovago | ||
Gecontroleerd door: michris | ||
Gepubliceerd op: 29 oktober 2006 | ||
Thema's: |