Luisterend naar het liedje : Let it be..
komen er herinneringen naar boven..
Tranen over mijn wangen..
Denkend aan die keer dat ik was weggelopen..
van huis..in de regen zat ik ergens in een speeltuintje..
Trillend van de kou omdat ik mijn jas vergeten was..
met trillende handen mijn telefoon in mijn handen..
Van plan om de ruzie goed te maken..
en mezelf voor de auto’s te gooien..
Of die keer dat ik een afscheidsbrief had geschreven..
en ik was weggelopen..
Dat ik op die brug stond, met allemaal auto’s onder me..
en ik was vastbesloten..
De woorden spookten door mijn hoofd..
‘Stuur me een kaartje als je daar staat’
‘Rot toch op, je bent niks’
Al die zinnen die hij had gezegd..
het maakte me dat ik zo ver kwam..
Maar een vriendin, had me gezien..
en me overtuigd dat hij het niet waard was..
Of die keer dat ik na een ruzie met hem..
weer eens onder de douche was gegaan..
In elkaar gezakt van ellende..
Het water over me heen gestroomd..
de tranen die mee gaan met het water..
Kijkend naar het bloed wat mee naar het putje gaat..
mijn opgezwollen lidtekens, en mijn bloederige mes..
Ik moest het weer verbergen voordat iemand er achter kwam..
als ze er achter zouden komen..
zouden ze me voor gek verklaren, me laten opnemen..
En dan elke dag weer iets met lange mouwen aan..
verband erom, zeggen dat ik mijn pols gekneusd heb..
Of als ze het dan toch zouden zien..
Zeggen dat mijn konijn het had gedaan…
of dat ik langs doorns gekomen ben..
Natuurlijk geloofden de meeste dat niet..
En kreeg ik een serieus gesprek…
waarom ik het deed..
Mijn antwoord kwam nooit..
ik rende weg van de vragen.. nog steeds..
Als het geen mes was…waren het wel pillen..
of een touw of mijn eigen handen..
die wel weer mijn leven verwoesten..
Het kwam allemaal door 2 dingen..
de thuissituatie en mijn o zo slechte relatie..
Ik deed er alles aan, om overal van af te zijn..
ik had geen zin meer om te liegen thuis en in mijn relatie..
Maar ik moest wel ik heb nooit een keus gehad..
als ik niet zou liegen zou ik 1 van de 2 kwijtraken..
Voelde me zo klote..
ik kreeg anorexia.. ik voelde me lelijk..
En dacht dat ik door pillen te nemen en te kotsen..
me beter zou voelen..
En dat gebeurde ook, ik voelde me goed..
ik voelde me elke keer nadat ik gekotst had..
sterk, sterk dat ik zoveel af viel..
Terwijl ik eigenlijk al ondergewicht had..
ging ik er toch een tijdje mee door..
Het raarste van heel deze ellende is..
is dat mijn vriendje er later geen moer om gaf..
Het was mijn leven, het kon hem niet meer schelen..
of ik nou in het ziekenhuis lag of niet..
Ik voelde me daarom nog minder..
en het werd allemaal erger..
Ik vertelde alles tegen mijn vriendje..
omdat ik het gevoel had..
dat ik alleen hem kon vertrouwen en had..
Maar je kunt wel nagaan dat alles mis ging..
Hij vertelde het door...
wat ik hem had aangedaan..
maar ik besefte niet dat het hem zo’n erge pijn zou doen..
Ik ben stom geweest..
maar ik kan de tijd nooit meer terug goed draaien..
- 27 oktober 2006 van me afschrijven,
allemaal verschillende gevoelens nu.. -