remie: | Dinsdag, oktober 31, 2006 18:43 |
kan me je verdriet goed voorstellen, mijn vader glid steeds verder weg in zijn eigen wereld, gelukkig kent hij ons nog maar niet dat we geweest zijn...en hij is opgenomen in een gasthuis....sterkte en een knuff...remie | |
sunset: | Donderdag, oktober 26, 2006 18:26 |
Prachtige voelbare tonende poëzie. En ik ben het wenen niet verleerd (gelukkig maar). Liefs en knuf, sunset |
|
fortuna: | Donderdag, oktober 26, 2006 13:04 |
De natuur helpt met het verwerken van verdriet. Ik wens je hiermee veel succes. Heel mooi verwoord. Liefs |
|
switi lobi: | Donderdag, oktober 26, 2006 11:39 |
Dit is wel heel erg prachtig omschreven..... Liefsliefs, switi lobi |
|
Mandje: | Donderdag, oktober 26, 2006 10:29 |
wat ontzettend mooi !! liefs, Marianne |
|
Windwhisper: | Donderdag, oktober 26, 2006 10:15 |
mooi dit zeg, wel intens verdrietig maar een dijk van een gedicht....... veel liefs |
|
Auteur: Anneke Bakker | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 26 oktober 2006 | ||
Thema's: |