(LR) Waar zij gingen.
Waar zij gingen.
Zelfs het onafgebroken ruisen van regen
in ééns verlichte straten was omkaderd
een ingetogen grijs van eerbied zonder ontzag
maalde en draalde in een vraag vol geesten
en het schokken van huilen zonder tranen.
Hij was de verdwaalde soldaat op het beton
een bakstenen graf, zocht zijn doden
in de groeven op zijn palmen en
voetstappen verdraaiden de kringen licht
tot een hemel van vuurwerk -gevangen
in twee centimeter water.
Een schot luidde het leven uit
en hij droeg drie minuten op het hart
niet te slaan, dronk tot hij het vergeten vergat
en liet zijn beeld vervagen, een zoveelste zwerver
zat en koud op een bankje -buigend
voor een onbestaand bedankje.
Reacties op dit gedicht
| Amon: | Dinsdag, oktober 24, 2006 09:38 |
| machtig mooi | |
| sunset: | Dinsdag, oktober 24, 2006 09:34 |
| Mooi. Liefs en fijne dag, sunset |
|
| Andrea Gerrits: | Dinsdag, oktober 24, 2006 08:57 |
Dat eind is super! (Verder heb ik het gevoel dat het iets meer naar verhalen neigt dan gedichtvorm. Dat is jammer) Maar dat eind, dat denderende eind, prima gedaan! Liefs, |
|
| Quando: | Dinsdag, oktober 24, 2006 08:05 |
Inderdaad, ik was verbaasd het zo vroeg te zien - het staat gewoon bij de goede datum (; Verder ook nog eens een prima gedicht. Liefs, |
|
| Panta Rhei: | Dinsdag, oktober 24, 2006 07:23 |
| Ontzag. Voor je gedicht, en voor het tijdstip van plaatsen ;). Beangstigend. liefs, |
|
Over dit gedicht
| Auteur: milamber |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 24 oktober 2006 | ||
| Thema's: | ||