kijk mij aan.
zie hoe ik een lach op mijn mond los laat.
Hoe ik in een kalmte doe staan.
Niemand voelt mijn zelfhaat.
mijn pijn, verdriet en de drang wat door al mijn dagen heen doet gaan.
Kijk me aan.
zie hoe mijn lippen net lachten.
Hoe ik met vreugde door jullie gesprekken heen ben aan het gaan.
Maar in realiteit sterf ik langzaam met elke gedachten.
Uit mijn ogen rolt elke dag weer opnieuw een roden bloedende traan.
Niemand wat het ooit zou kunnen verzachten.
Want er zal niemand zijn wat mijn verdriet in mijn gezicht zal zien staan.
Ik doe in diep, stil verdriet op illusie's in de eenzaamheid wachten.
Ik ben allang vergaan.
verduistert door de schaduw van pijn,
wat loeient mij verstoorde in alle nachten.
kijk mij aan.
zie het licht.
kijk naar een waan.
Ik draag een masker op mijn gezicht.
heb een mantel om mijn ziel heen geslagen.
zie hoe ik nu een lach op mijn mond doe dragen.
Hoe ik vrolijk wat meefluit , al lopent in de zon.
mijn hart doet bloeddruppels laten sijpelen door alle vragen.
Ik zit aan het einde terwijl ik eigelijk zojuist pas begon.
Kijk mij aan.
En praat dan tegen een masker