Je had het Al ingepakt, alvorens gevlochten nadat je het spinde.
Angst dat jouw zonden het antwoord erop zouden kunnen krijgen,
Begroef je het onder de roden rozenstruik, daar waar niemand het ooit zal vinden.
Je schonk woorden wat waren gelogen.
was in het bijzijn van diep verdriet.
Je had een hart vol overgaven bedrogen.
Waarnaar je het eenzaam in het "land der dromen" achter liet.
Ik huilde tot de donkerste nacht,
maar mijn trieste tranen wilden je alsnog niet drogen.
je gaf mij belofte's met geschenken van zonnegoden en een leven als rozengeur en manenschijn..
Woorden wat ik als goud waardeerde.
je had leedvermaak van mijn ondraagbare pijn.
Streelde je ego met elke keer dat ik me wederom weer bezeerde.
Het was je ontschoten dat je zonden ernog steeds zijn.
welliswaar diep begraven,maar ver weg van vergaan.
Als een krankzinnige droom hadden ze jou moeten vergeten.
Je bent een dwalende zieke gedachten, vol chaos en door het duisteren bezeten.
Je bent samen met mijn hart in heet vuur verbrand.
Tot as...
Toen gestegen
en in de lucht vergaan als simpele korrels zand.
je bent nu niet meer en niet minder
dan een herinnering wat niet meer in mijn gedachte los zal komen.
zoals 1 van mijn zwarte en allang vergeten dromen.
Zal je dwalend zwerven door mijn verdrongen verleden.