Doodgaan is iets wat is, dat is een feit.
Denken over leven is wat moet, dat is je taak.
Maar in beide gevallen is toch iets mis...het is de tijd.
De momenten, die zijn niet altijd goed, een ernstige zaak.
Ik leef in de momenten waarin geen vleugje goedheid zit.
De goedheid uit mijn hart en ziel zijn door tijd verloren.
Door het leven is alles onzeker, het is als zwart en wit.
De kleur begint pas voor de dood te verschijnen...kon mijn vader mij nu maar horen.
Het leven is als de weg naar figuurlijke zelfmoord.
Het is als een wolkenkrabber strevend naar de lucht.
Het beklimmen in verscheidene omstandigheden waaraan je je oneindelijk stoort.
Maar eenmaal aan de top van je reis naar boven eindig je met een `zucht`.
Nu niemand meer naar je luisterd en je alleen stilte hoord, laat je je vallen in het diepe met een vredige vlucht.
Voor mijn vader, mijn grote voorbeeld, aan wie ik nog steeds denk.
Door de dood misschien verloren, maar in het leven mijn geschenk.
Niet door zelfmoord, maar door een hartstilstand...maar toch na zes keer het te hebben overleven, had hij noch de dokters het dit keer niet meer in de hand.
Maar vergeten zal ik niet, hij blijft altijd in me gedachten.
Want ik en me vader waren als gebundelde krachten.
Samen sterk, samen plezier.
Samen tot de tijd ons scheidt, tot voorheen het leven ophield...Nu denk ik;"Was me vader nu maar hier".