Ik ben zo moe de laatste tijd.
Op school val ik bijna in slaap.
Probeer mijn ogen open te houden,
en onderdruk even een gaap.
Het heeft zoveel van me gevergt,
het heeft zolang geduurt.
En ondanks alle comotie,
is het wel duidelijk wie het bezuurt.
Lang slapen heeft geen nut,
mijn emoties komen niet tot rust.
Want die ene persoon is verdwenen.
En ik ben diegene die zichzelf goedenacht kust.
Ik wil dat het onderhand ophoud.
Even rust, even tijd.
Ik wil alles succesvol kunnen voltooien.
Anders krijg ik later spijt