Ik zie soms spoken op de gang,
maar ben nooit bang, ze zijn immers
zo wit als jij. Het lijkt alsof
ze nooit kind wilden zijn.
Men scheert je eigen hoofd al kaal.
Ik zag het net, je pet verbergt ’t heus
niet allemaal. Ik vind het raar
hoe je nu ook de spotlights haat.
Ik noem je kleine magerman,
machinist van die ene trein
die oneindig rijden kan. Maar
de verkeerde kant opgaat.