Lag vanacht met open ogen,
Kon mijn tranen niet meer drogen,
Het bleef maar komen,
De tranen bleven maar stromen,
Het verdriet en de pijn werd steeds goter en meer,
Het deed me ook gewoon echt zeer,
De woorden die zijn uitgesproken tegenover mij,
Daardoor voel ik me verre van blij,
Het lijkt alsof het niet meer ophoud en steeds erger word,
Het voelt alsof ik elke dag weer opnieuw instort,
Weet dat ik er niet allen voor sta,
Mar het voelt toch alsofik elke keer onderuit ga,
Elke keer doet het me weer pijn,
Wil ik het liefst gewoon onder vrienden zijn,
Weet dat ik ze pijn doe door niet te praten,
Want ze houden me toch wel in de gaten,
Maar ik heb mijn personen met wie ik praat,
Diegene weet ook wat er allemaal in mij omgaat,
Maar soms lukt het mij gewoon niet om hulp te vragen,
Vind ik van mezelf dat ik alleen maar loop te klagen,
Wil anderen dan niet tot last zijn,
Maar als ik wegloop doe ik ze alleen maar meer pijn,
Weet me soms ook geen houding meer te geven tegenover haar,
Het is dan ook vaak zo dat ik alleen maar voor me uitstaar,
Ik weet gewoon niet meer wat ik doen moet,
Want voor mijn gevoel doe ik het eigenlijk toch nooit goed!