Ik sta voor de buitenwereld bekend om mijn vrolijkheid
Maar soms vergeet ik gewoon wat ik allemaal op deze wereld heb, Ik denk dan aan allemaal dingen, maar ik denk vooral aan de vraag waarom ik altijd????
Waarom heb ik al die pijn en waarom voel ik me zo alleen terwijl ik toch zo veel mensen om me heen heb?!!
Ik weet niet meer wat ik voel.. zijn mijn gevoelens nou echt of toch nep..?
Soms zou ik graag van deze wereld afgaan
En wil ik ook niet meer bestaan..
Ben ik de enige met deze gevoelens??
Ik kan het eigenlijk haast niet uitleggen wat ik bedoel..
Maar dit is gewoon hoe ik me voel..
Niemand ziet mijn verdriet van binnen.
Maar dat is misschien maar beter ook, want ik wil niet dat ze er over beginnen..
Ik wil er niet over praten..
Maar soms kan ik het gewoon niet laten
Ik moet het er dan echt met iemand over hebben..
Zou iemand mij van deze gedachten kunnen redden?
Laatst zei er iemand tegen mij: na regen komt zonneschijn
Maar het voelt alsof dat er bij mij nooit zal zijn
Het zal bij mij altijd blijven regenen
En hier kan ik juist niet meer tegen
Altijd alleen maar ellende en pijn
Kan er bij mij dan nooit eens geluk en blijheid zijn???
Zal ik dan toch maar uit het leven stappen??
Maar eigenlijk wil ik er nog helemaal niet mee kappen
Ik leef met de dag, want verder durf ik niet te kijken
Kon ik maar voor een dag op iemand anders lijken…
Ik zal elke dag maar moeten nemen zoals hij is
Zodat ik van alle momenten niks mis….