Zo zonder woorden en in je eigen wereldje.

Altijd heb ik verlangd naar woorden van jou.

Toen ik een jaar of 7 was en je wel eens thuis kwam, werd ik ’s morgens wakker van jouw geluidjes.

Dan lag ik te luisteren en probeerde ik in die geluiden woorden te herkennen.

Ik weet nog dat ik dan naar mijn ouders liep en zei, maar nu hoorde ik toch echt het woord mama.

Later ging ik beseffen dat wij nooit met elkaar zouden praten, daar beruste ik in, maar die wens bleef altijd.

De periode van uitgaan, vriendjes, mijn huwelijk met Armando en later mijn zwangerschappen en de geboorte van Patrick, Renée en Inger, dat had ik zo graag met jou willen delen.

Af en toe had ik wel eens het idee dat er iets was, dat verder ging dan alleen herkenning, dan kon je mij zo intens aankijken en dan zaten we zo een poos hand in hand.

Vroeger noemde men jou een ongelukkig kind, dat zei ik als kind ook zo tegen mijn vriendjes en vriendinnetjes.

Ik heb een ongelukkig zusje en ze woont helemaal in Woudenberg op de Heijgraeff.

Je was natuurlijk helemaal niet ongelukkig.

Dinsdagnacht, toen Heidi en ik jou gewassen hadden en je daar lag, zo mooi, zo zacht en met je zwarte haren, terwijl die van ons allang grijs zijn, ging er zoveel door mij heen, maar vooral dat je een zeer gelukkig mensenkind bent geweest.

In die laatste minuten van je leven, toen we je vasthielden en je rustig werd, toen liet je zonder woorden weten dat wij bij elkaar hoorden.

Mijn lieve “kleine”grote zus is er niet meer, het zal stil zijn en ik zal je verschrikkelijk missen.