Verwarring om elke hoek waar ik ook sta,
ik loop achteruit om maar te verkomen dat ik verga.
Ik ben verloren in mijn onmacht en frustratie,
alsjeblieft laat het stoppen bij deze generatie.
Ik wil niet meer voelen, het doet teveel pijn.
Als het zo zal blijven gaan, dan wil ik niet meer in leven zijn.
Wat maakt het nog uit, ben leeg van binnen,
ik geef op, kom alles maar innen.
Ik geef het op, ik geef me over.
Wat is spoedig in Uw tijd, ik wil niet meer alleen zijn.
Ik voel me zo eenzaam zo alleen en dat doet me pijn.
Waarom, wat is het doel van mijn bestaan?
Geen werk geen socialiteit, alleen voor altijd.
Waarom, leg het me uit, ik luister, ik ben oud genoeg.
Ik kan de waarheid aan.
Vroeg of laat komt er toch een eind aan mijn bestaan.
Als ik dan toch zal gaan laat me dan niet zinloos stil staan.
Ik wil vaak niet, maar doe het toch,
net als al het andere, is het meeste net bedrog.
Beschadig jezelf, door het aanwezig zijn van een ander,
het is allemaal aan raadsel, ik weet alleen dat ik niet verander.
Het lukt me niet om het te vergeten, waardoor
ik steeds door het verleden wordt gebeten.
Vergeven hier, verbreken daar,
is het allemaal wel waar?