Altijd zo alleen,
Zonder iemand om mij heen.
Loop ik daar op het strand.
Niemand die het ooit merkt,
Niemand die het ooit ziet,
maar van binnen dat grote verdriet.
Dat masker elke dag, mensen die me kennen als iemand met een lach.
Zonder echte pijn, pijn die er niet hoort te zijn.
Vanbinnen voel ik die pijn, die pijn waarvan ik weet dat hij er is.
Míjn pijn.
Het gevoel dat niemand je ziet staan,
En het daarom soms maar beter is om ver weg te gaan..
De pijn die het leven onmogelijk maakt,
het leven dat je niet zelf kan beslissen.
Het gevoel dat je leeft,
maar diep van binnen dood bent.
Kon ik maar kiezen waar dat ik moest stromen
Kon ik maar zeggen waarvan ik altijd alleen maar kan dromen..