Je pakte mijn hand en beloofde eeuwig van mij te houden,
en mij altijd te beschermen,
Mijn liefde voor jou was onmeetbaar,
ik was je perfecte geschenk,
mooi en grappig en gretig,
happend naar het leven,
ik praatte honderuit,
veel te vroeg,
veel te wijs,
ik stal je hart,
ik was al de baas over je leven,
je bed en je hart,
Op school droeg ik geen witte kleren maar zwarte,
en leerde ik alles zeggen en schrijven maar andersom,
ik maakte je aan het lachen en aan het huilen,
ik gebruikte je hart als speelgoed,
en jij en ik wisten altijd hoe bijzonder ik was,
Te bijzonder te wijs,
te alwetend,
en te blind,
ik zie de wereld te scherp en helemaal niet,
Jij en ik,
kennen elkaars ziel,
en hart en geest,
maar binnen in mij zie je mijn donkerste uren,
en het felste licht en prachtige zonsondergangen,
we hebben stormen doorstaan en hand in hand,
in de regen gestaan,
en je hebt me altijd beloofd er voor me te zijn,
maar gisteren verstopte ik me op een plaats waar ik dacht dat je me niet zou kunnen vinden,
verstopte ik me als vroeger onder mijn bed,in mijn hoofd,achter het gordijn, in een doos,
overtuigd dat je me deze keer niet zou vinden,
ze belden je en zeiden dat ik dood was,
dat ik uit je hoofd was gerukt,
dat ik weg was,
nar een plek waar niemand me zou vinden,
waar ik een poosje een dag of wat wit licht wilde zien,
waar ik wilde spelen en mezelkf wilde bevrijden van de pijn die me ketent.
Maar je wist waar ik was,
want ik ben je kind en je wist dat je me zou vinden.
Je rende in het donker door de regen wetend van de pijn en je vond me opgerold als een zwart balletje vol doodsangst en stilte,
met lege ogen,
niets gewonnen,
en toch kon ik niet zonder meer gaan.
Je zei dat je me niet zou laten gaan,
dat je me niet zou laten vluchten,
me niet zou laten sterven.
Je stak je hand uit,
de diepe afgrond in en greep me vast..En zeio dat zonder mij het leven, het lachen op hield,
en alleen diep verdriet overbleef.
Het was mijn keuze niet de jouwe,
maar ik stak mijn hand uit,
en je wilde me niet zonder meer laten gaan,
Lang zat ik op de rand en wist ik niet welke kant ik moest kiezen,
ik voelde pijn,
en doodsangst,
maar langzaam nauwelijks merkbaar,
keerde ik me naar je toe en zei:
mam....
en heel langzaam kroop ik uit het gat ophoog,
En nu zit ik nog steeds op de rand,
Maar aan jou kant,
nog steeds vol verdriet,
om de laatste zonsopgang,
die niet kwam,
het laatste uur dat niet sloeg,
en mijn hand ligt weer in de jouwe,
Je laat me niet zonder meer gaan,
Je haalt me altijd terug,
Je voelt altijd mijn pijn,
Je laat me niet in het donker rennen,
Ik ga niet zoals ik kwam,
Ik mag dit niet weer doen,
ik moet blijven,
Als is het alleen maar omdat jij van me houdt..
Lieve freaks dit moest ik even kwijt.....