Het pad wandelt
over herfstbladeren
van bomen
net gevallen.
Mijn voeten huilen
langzamerhand,
want ik weet het nog steeds niet
na weer een nieuwe impressie.
Het loopt, het loopt
nog steeds in onafgebroken
vluchten.
Bladeren, je
moet ze laten liggen;
iets nieuws ontworteld
zo zul je zien.
Maar de orde mag niet
om aandacht schreeuwen.
De aarde weet het wel
of nu nog niet, maar
wacht anders
levenslangzaam af.
Ik blader
door gedachten
van hoop
en wanhoop
op weg
naar de toekomst