Een klein meisje, blauwe ogen en blonde haren,
Zit in haar kamer voor zich uit te staren..
Ze kruipt in elkaar bereid zich voor op de storm,
De storm die Papa heet,
hij is enorm..
Ze bereid zich voor, op een pak slaag
Wat word het deze keer 1 tegen haar hoofd of in haar maag ?
De reden dat hij zo diep is gezonken
Is z'n agressie als hij weer is heeft gedronken.
De kille blik in zijn ogen, de agressie en de pijn
Wild slaan om zich heen hopelijk zal het snel over zijn.
Ze voelt zijn handen branden,
Keer op keer.
Voelt ze zijn handen op haar lichaam landen
Meer en meer.
Zacht huilend schuilt ze in haar kamer
Hopend dat Papa het niet hoort,
zo klein mogelijk zodat ze niemand stoort..
Zodat niemand haar kan slaan omdat ze geluid maakt,
En niemand haar gebroken hart raakt.
Ze kijkt naar zichzelf
vol pijn en haat, snel wegwezen voordat hij opnieuw 'toeslaat'..
De blauwe plekken verstopt ze,
zodat niemand ze zal ontdekken..
Ja, die plekken zullen wel vervagen,
Maar de pijn in haar hart zal ze voor altijd met zich mee dragen..
Nu na een paar jaar later,
Voelt ze nog steeds de pijn en hij heeft slechts een kater.
De reden heeft hij nooit gegeven, ze ziet hem ook niet meer
En zal verder moeten leven ..
Toch mist ze hem keer op keer en moet ze nog vaak aan hem denken
Maar zoveel pijn als hij haar heeft gedaan
Nee, dat valt niet meer te verwerken.