al lijkt de afstand de weg naar het heelal
ontlaadt onze liefde zich in pure droefheid
omdat te vaak onze weg versperd blijkt te zijn
verheffen wij onze trots zodat onze kamers niet beven
slechts pompend in het grote lijden zich versterken
eens mijn liefste zal de tijd ons samenvoegen
zal de glans die over onze liefde is toegedekt
glorieus schitteren met brokaten weerschijn
en strengelt onze namen tegen het hemelgewelf
en blijkt het verdriet in verlangen verspilde melancholie
we kunnen slechts de zeeën die ons thans scheiden
betasten zodat de vloed ons in elkander spoelt
de hoogste toppen in ons bereik beklimmen
zodat de wind onze adem in stroming verenigt
met wat klaag in een droevig en zacht geruis
Auteur: Jeffry | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 11 september 2006 | ||
Thema's: |