Ik denk dat geen enkele schrijver op dit moment mijn
verdriet zou kunnen beschrijven.
Natuurlijk weet ik wel, dat je mij zal vergeten,
maar ik weet ook dat niets erger is dan iemand missen.
Hoe kan ik ooit mijn leven terug gewoon verderzetten,
als ik weet dat er altijd een stukje mist? En wat als
dat stukje nu eens de belangrijkste schakel was?
Om de een of andere reden ben ik erin geslaagd om zolang te
leven zonder het besef van jouw bestaan, maar of dat nu nog mogelijk is...
Ik wou gewoon graag zeggen, dat bij mij de spreuk "Uit het oog, uit het hart"
zeker niet telt. De dwaas die dat ooit heeft neergepend had geen enkele
mensenkennis. Het regent nu buiten en dat is volgens mij met een reden.
En het is niet omdat dit het regenland wordt genoemd.
Dit is waarschijnlijk raar voor je om te lezen, omdat je bizarre mails
met (te) veel smiley's van mij gewoon bent. Wist je dat ik altijd uitkeek naar je
mails? Of stond je er niet bij stil? Hopelijk vind je veel geluk in je leven als volwassene,
vind je een leuk lief en vind je een leuke job. En dat meen ik.
Graag had ik meer over je geweten, maar dat recht laat ik aan je vrienden over.
Misschien zie ik je nog wel eens.
Voor Sam