als een schim verstopt onder de vleugels van de zwarte zwanen...
Je streelt jouw ego met mijn tranen die verdwalen…,
voelt je goed met mijn oneindige verdriet…
Je krijgt zelfvertrouwen met de keren dat ik doe falen…..
Je maakt eigenwaarde met elke keer dat jij mij hopeloos alleen achter liet..
Je haalt me steeds naar onder…
Je hebt geen enkele reden…
Zoals bliksem doet bij donder..
Val ik vanuit een hoogte
steeds opnieuw naar beneden….
Ik ben enkel nog een weerspiegeling,
dat weerkaatst is over al mijn gehuilde tranen…,
in alle vergeten nachten…
Ben ik een schim verstopt onder de vleugels van de zwarte zwanen…
Ik ben een stervende herinnering dat wegdrijft uit jouw gedachten..
Een verscholen schaduw dat verduisterd is in de pijn…
Een ongetrooste traan dat niemand kan verzachten…
Een weerspiegeling dat door het maanlicht op mijn tranen schijnt..
Ik ben een schim, verstopt onder de vleugels van de zwarte zwaan…