Ik leef van dag tot dag,
vaak met verdriet, soms een lach.
Mijn toekomst ben ik kwijt,
ik wacht nog steeds op mijn tijd.
Dat mijn toekomst er eindelijk weer is,
de toekomst die ik zo mis.
Eindelijk weer vooruit durven leven,
en mijn verleden een plaatsje kunnen geven.
Want die zit mij ook nog steeds achterna,
ik denk er te veel over na.
Maar als dat voorbij is gegaan,
mag die toekomst voor mijn voordeur staan.
Ik hoop dat ik straks weer blij kan zijn,
en dat ik het eind zie van die eindeloze lijn.