Ik kan er zo van genieten
Het saampjes wandelen langs de kust
Ellenlange verhalen over soms helemaal niks
De blik in je ogen geeft me zoveel rust
Hoe kan het dan toch dat ik steeds weer
Verval in mijn oude gedachten
Van angst, afschuw en verdriet
En dat mijn mond wordt bestuurd door duistere krachten
Ik zeg en doe rare dingen
En doe mezelf en anderen pijn
Weer een vriendschap verloren
Waarom kan ik toch niet mezelf en vrolijk zijn?
In mijn hart voel ik de grote pijn
Van een vorig leven
Kon ik dat toch maar een keer vergeten
Al was het maar voor heel even
Maar het lukt me niet
En ik draag het met me mee
Mijn ziel komt tot een besluit
Daarbij die wandeling langs de zee
Langzaam wandelen we verder
In gedachten graaf ik mijn eigen graf
Terwijl mijn lichaam verder wandelt
Sterft mijn ziel langzaam af