Verwarde haren
Waaien mee met de wind
Hunkerend naar de herinneringen
Die ze liefhad als kind

Rusteloze vingertoppen
Reiken uit naar het sprookjesboek
Waar ze nog altijd uit leest voor het slapengaan
Het was haar enige schuilhoek

Kleurloos alledaags bestaan
Begon al erg snel te vervelen
Ze zocht en streefde naar een pleister
Dat haar wond zou helen

Onstopbare voeten
Lopen langs de nostalgische speeltuin
Wat ooit de ultieme rustplek was
Nu ligt het slechts in puin

Onder stof bedolven kleurboek
Wat ooit haar wereld kleurde
Ze pakt haar potloden en kleurt de plaatjes in
In de hoop dat dat weer gebeurde

Verstoppertje spelen
Dat was ooit haar favoriete spel
Nu wil ze het liefst gevonden worden
En als het mogelijk is, snel

Voor altijd kind blijven
Is wat ze het liefst zou zijn
Ze is nog niet klaar om het op te geven
De harde realiteit doet te veel pijn