Mensen begrepen het niet,
de freaks vind ik lief.
Daar wordt ik niet bang van,
ook al is het waar dat jullie slechts schimmen zijn,
schimmen in mijn hoofd...
Het was een noodkreet,
eentje over dingen waar ik wel bang van wordt.
Bang wordt ik van schimmen die niet in mijn hoofd zitten,
ze zitten in de kamer.
Meestal die van mij, soms die van het huis.
Overal kom ik ze tegen,
Ze zijn er gewoon.
Ze doen niets, ze geven beelden door die ik niet ken.
Ze maken me soms bang.
Ik voel me dan alleen,
terwijl er zoveel zijn die er gewoon zijn.
In een flits zijn ze weer weg,
terwijl het uren leek te duren.
Ik weet niet wat ik met ze moet,
misschien gaan ze wel weg,
misschien blijven ze...