Ik voel me zo verwart...
Ik weet niet waar ik heen moet gaan...
Er zit ïets gevangen diep in mijn hart...
ik heb iets verloren in mijn laatste traan...
ik voel me zo alleen....
Het doet me al zolang zo'n pijn..
Ik wel nergens anders heen...
Maar ik wil hier ook niet meer zijn...
Ik ben langzaam al mijn momenten van vroeger aan het wissen.
Het is alsof ik rustig mijn tranen in verdwijn....
Wat doe ik toch steeds zo erg missen....?
En wat probeer ik mezelf duidelijk te maken....?
Wil ik mischien mijn laatste woorden nog ff zeggen?
En waarom blijf ik mezelf van binnen toch steeds raken?
Het lukt me niet meer om me bij de liefde neer te leggen..
In roden rozen ben ik blijven haken...
Ik wil het verloren gedeelte niet verlaten...
Maar hoe kan ik "iets" wat er niet meer is...
niet weg willen geven?
Ik voel me als de laatste gehaten....
Het voelt alsof ik in mijn gedaante ben weggedreven...
Van binnen hoor ik duizenden stemmmen tegen mij praten...
Het voelt alsof ik vast zit in een tweede leven ...
En daarom deze nu ben aan het verlaten...
Maar ik wil hier niet weggaan....
ik wil mijn momenten niet wissen...
Ik heb nog een paar enkele mensen achter mij staan...
En ik wil hun niet moeten gaan missen....
Ik ben niet bang om mijn leven kwijt te raken of te verliezen....
Ik heb de mensen om mij heen alleen genoeg pijn gedaan
Ik doe er daarom ook niet zelf voor kiezen.....
Ik ben verloren in mijn laatste traan....
Alsof een "iets" in mijn hart gevangen zit... en mijn ziel daar probeert te verontrust....
Het voelt alsof ik ben vergeten in de allereerste kus.