Ik wandelde in een verloren leven
met tot stof geworden gedachten
nietiger dan het kleinste stofdeeltje
verdwaald op mijn lange route…
De modder en drek van vergaande jaren
reeds vastgekoekt aan mijn verloren ziel
was een zonderling die wellicht zou sterven
zonder dromen en zichzelf ooit te zoeken…
Ik leefde maar, gekwetst , het gesmoorde zaad
onder afval van misbruikers in onverschilligheid
zij krengen, doen alsof ze mij vergeten, zogenaamd
hadden mijn ziel ontdaan van een karaktermens…
Ik ben het, ik ben hier met open ogen
het verscholen hert pronkt zijn geharde gewei
de schuchterheid verzopen in sterke zilte tranen
verdriet vermaalt tot bergen staal van trots…
Nachzehrer: | Woensdag, augustus 16, 2006 12:46 |
Aangrijpend en intens! Prachtig geschreven gewoon. Ik het verdriet en de verbittering achter je woorden gewoon voelen. Ik voel hoe je leeft in iets van wat ooit heel mooi was, of dat had kunnen zijn... |
|
Auteur: Jeffry | ||
Gecontroleerd door: Anastacia | ||
Gepubliceerd op: 16 augustus 2006 | ||
Thema's: |