Jaren geleden,
Nog steeds de pijn,
Heel veel al verwerkt,
Wanneer zal het over zijn?

Mijn geheugen laat me selectief in de steek,
Met of zonder mijn bedoeling
Vergeten van achternamen,
Gezichten, en soms de voornamen

Één ding wil mijn geheugen maar niet kwijt,
De continue herinnering aan de pijn
De woorden die zijn gezegd,
Geschreven en geschreeuwd
Mijn dierbare selectieve geheugenverlies laat me hier in de steek…



Situatie 1. ( real-life)

Een meisje op het station, wachtend op de trein,
Lang blond haar,
Zelfde postuur,
Zelfde stem,
Zelfde leeftijd,
Alleen te jong voor nu,
Ook voor haar is de tijd niet stil blijven staan.
Ik weet dat ze het niet is,
Maar toch moet ik vechten,
Vechten tegen het opkomende braaksel,
Vechten tegen de tranen,
Vechten tegen de duizenden gedachten die in mij opkomen…

Heb ik een schaar bij me? Kan ik haar nog voor de trein duwen? Of zal ik haar gewoon wurgen?

Vechtend tegen de woede, pijn, tranen en de sterke drang om haar iets aan te doen, haar die ik niet eens ken, zij, die nietsvermoedend en hoogstwaarschijnlijk totaal onschuldig lijkt op mijn kwelgeest, neem ik het besluit om me om te draaien en nog maar een koffie te halen.

Ik wacht wel een trein, dan maar te laat….


Situatie 2. ( de maandelijks terugkerende nachtmerrie)

Zwetend, bloedend, huilend en schreeuwend kijk ik hoe ze daar ligt.
Ze kijkt me aan ze en heeft geen flauw idee waarom. Waarom ik dit heb gedaan. Het gaat er om dat ík het weet, dat is belangrijk…

Ik zie het glinsterende mes in mijn handen en tegelijkertijd hoor ik hoe ze haar laatste adem uitblaast.

Iedereen applaudisseert, lacht en joelt, en ik krijg een staande ovatie van alle toeschouwers.

Eindelijk heb ik het dan gedaan, nooit zal ze me meer raken. Nooit zal ze me meer kleineren, treiteren, slaan, pesten.

Nooit zal haar levenloze lichaam meer woorden van vernietiging uitten, nooit meer. Nooit meer…

Dan staat ze op, ik kan het niet, ik heb geprobeerd van haar af te komen.
Ik dacht dat ik het kon, maar ik kan het niet…

Ik neem het mes en doe het nog een keer,
En nog een keer,
En nog een keer,
En nog een keer…

Hoe hard ik ook probeer, ze blijft leven…


Zwetend, trillend en huilend, zit ik in bed. Mijn vriend heeft me wakker gemaakt, nadat ik hem had wakker gemaakt met mijn nachtmerrie…

Ik leg mijn hoofd weer op mijn kussen, mijn door en door nat gehuilde kussen en ik denk na. Ik wil het niet écht hoor, zo slecht ben ik niet. Maar als het dan onverhoopt toch zou gebeuren dat ze een ongeluk krijgt, dan zou ik er niet om treuren…

Het maakt niet uit hoe goed het met me gaat, hoe geweldig ik me voel, ze zal altijd weer opstaan. Ze zal er altijd weer zijn in mijn droom en ik zal haar nooit, maar dan ook echt nooit klein kunnen krijgen…

Prioriteit nummer 1 is nu in slaap vallen, en dan maar wachten.

Wachten tot de volgende keer dat ze me op komt zoeken….

* Zucht*

Wat haat ik mijn eigen kwelgeest.