29 september,
de weddenschap begint.
We kunnen elkaar niet uitstaan,
maar onze liefde was zo blind!
Niemand wist wat er gebeurde,
de hele week lang.
Maar de wereld verkleurde
we waren zelfs niet bang!
Er kwamen dingen te boven,
over elkaar...
We begonnen dingen te beloven,
het was zo raar!
Kon het zijn?
Dat jij en ik?
Door en tussen alle pijn...
Had Cupido op ons gemikt?
23 maart,
we zijn vijf maanden later.
We hebben al veel doorstaan
Geluk, plezier en flaters...
We waren heel alleen,
je begint me te kussen.
Je wreef over m'n been
en begint wat te sussen!
Je vraagt of ik dit wel wil,
maar ik zag je zo graag!
Ik knikte met m'n hoofd en zei heel stil:
"Is dat nu een vraag?"
Later kreeg ik de ring,
hij was zo mooi.
Ik dacht dat ik een flater beging!
Jij was mijn prooi
...Eeuwig en altijd,
blijven we bijeen!
Maar ik was een domme geit,
want ik liet je daar alleen
De dagen sleten verder,
plots kwam je terug bij mij!
Alles werd weer klaarder,
het werd weer 'ons' en 'wij'
De dag erna ligt de lach nog op mijn gezicht!!
Je vrijt met me en geeft me liefde!
Al mijn gevoelens zijn op jou gericht,
ik wist niet dat ik dierfde.
Maar plots zeg je onverwacht...
de tijd die je nodig hebt!
Ik verlies ineens alle macht,
door die paar woorden die je rept.
Ik wacht nog even,
maar niet te lang!
Ik leid ook een leven
er is opnieuw een gang...
en jij staat op het einde.
Maar ik kan niet aan jou!
Doe me niet te veel pijn...
Je weet dat ik van je hou!
xxx