Mijn nieuwste beltoontje op mijn mobiel
Was grappig maar voelt nu heel kil
Zodra het begint te rinkelen bekruipt mij een grote angst
Ik neem niet op, mijn geduld is het langst
Een kwartier is het rustig, dan begint de ellende weer
Moet ik opnemen? Mijn hart gaat tekeer.
Ik durf niet en wacht het geluid maar weer af
Ik wil roepen: “Stop met bellen!” Maar ik ben te laf.
Weer ga je bellen, wanneer houdt het nu op?
Steeds weer en weer, het maakt me kapot
Het begon heel gewoon alleen klonk je zo raar
Het leek alsof je zoop of verbeelde ik me dat maar?
Je overlaadde me met complimenten, wilde je wat van mij?
Maar wat je zei was zo warrig, een rare woordenbrei
Je bleef maar praten, je maakte me moe
Je wilde contact houden, alleen leidde dat hiertoe
Je bleef maar bellen, maar dat was nog maar het begin
Op de gekste tijden, veel te laat naar mijn zin
Opgelucht hoorde ik, dat ik niet de enige was
Je belde bijna iedereen te pas en te onpas
Je claimt ons allemaal. Niemand voelt zich meer vrij
Wie er iets van zegt krijgt er dreigementen bij
De politie bellen? Maar wat heb je gedaan?
Dat heeft geen zin, je kan zo weer verder gaan
Ik kan alleen maar hopen, dat er niets zal gebeuren
We hebben al genoeg om ons heen waar we over treuren
Ik kan alleen maar aan je vragen, niet meer met me te praten
De periode, dat je bij ons was, die hebben we verlaten
Je was toen anders, daarom is het nu zo’n klap
Stop met drinken en slik je medicijnen. Ik wens je veel beterschap.
Tot slot wil ik je vertellen, dat ik je echt niet haat
Het is alleen maar zo, dat je te veel met me praat
Als je straks de oude bent en zie ik je dan op een dag
Dan groet ik je met op mijn mond een glimlach
Nu hoop ik, dat je me rust kunt geven
Geen enge dingen meer doet, me niet meer zo laat beven
Dat alleen mijn mobieltje nog gaat
Omdat vrienden of familie willen, dat ik met ze praat