In een periode van misschien nog geen eens anderhalve maand.Was jij degene die me weer aan het lachen kreeg.Je maakte me gelukkig.Maar ook dat was voor korte duur.

Het ging een tijdje wat minder.Maar ik had mijn volledige vertrouwen op je gevestigd...
Hetzelfde vertrouwen dat je net zo makkelijk te beschamen wist.

Je ging vreemd! , En ook al was het maar een zoen.
Ik was er kapot van...Ik met mn stomme kop vergaf het je.
Iets wat ik achteraf nooit had moeten doen.

Want zo werd ik nog geen eens een week later opgebelt.
met het bericht het gewoon weg klaar over was tussen ons. Mn wereld waarin ik zo gelukkig was geweest verging...Nog geen eens een dag later kreeg ik namelijk alweer te horen dat je smoorverliefd op een ander was...

Ik voelde me verdrietig,gebruikt en vooral ontroostbaar...
Degene waarvan ik zoveel hield verliet me alsof het hem koud liet..
Al is het nu bijna anderhalve week geleden, Nog steeds gieren al die gevoelens door mn lichaam heen...Gevoelens van ongelukkigheid en gevoelens die me vertellen dat ik hem mis...Ik probeer hem te vergeten, Maar mn hart laat hem maar niet gaan...

Al hoewel ik nu begin te beseffen dat ik hem misschien wel voorgoed kwijt ben...Blijft het me alsnog pijn doen...
Soms word ik boos en verdrietig uit het niets...
Boos omdat hij me misschien nu al vergeten is...En toch niet zoveel om me gaf als hij werkelijk zei...
Toch zal hij voor altijd bij me blijven...overal waar ik ga want hij heeft dat ene plekje in mn hart als eerste weten te veroveren...
Toch ondanks al het verdriet wat hij me heeft aangedaan zal ik van hem blijven houden...