jouw groene ogen zouden strelen
woordenloos, geruisloos
mij zacht bedwelmen en betoveren
jouw bruine armen scherp afstekend
tegen mijn sneeuwwit geweten
mij omarmend en bezwerend
dat dit 'leven' was
en kon ik jou vergeten
dan was er niets meer aan de hand nu
geen wolk meer aan de helderblauwe hemel
dan zou ik kunnen lachen
kunnen dansen, kunnen zweven
verdwijnen door het venster naar die horizon
als mijn hoofd maar kon vergeten
als mijn ziel maar los kon laten
als mijn gevoel niet op bleef spelen
als mijn hart maar niet zou kloppen
als dit alles toch kon stoppen
als... ja, als...
och als jij toch niet had bestaan
misschien dat alles anders was
misschien alles hetzelfde
dan droomde ik van blauwe ogen
of van bruine, wie weet grijze
andere ogen achter éénzelfde horizon...