Lieve papa en mama,
Het is zo gek om zonder jullie, mijn ouders, te leven,
me kind te voelen, zonder de trotsheid van jullie na te streven.
En toch ga ik door, soms alleen en soms zo verbonden,
door mijn gedrag, wat ik herken, zoals jullie in het leven stonden.
Ik ben zo blij met al die bijzondere jaren,
daardoor kan ik nu alleen zoveel dingen in mijn leven klaren.
Echt meer met jullie delen had ik zo graag gedaan,
meer van jullie leren, jullie zijn helaas te ver van mij vandaan.
Papa jouw doorzettingskracht heb ik vaak zo nodig,
woorden en vragen aan jou lijken nooit overbodig.
Ik voel het al wel, wanneer ik wil,
en zit dan te kijken uit het raam, heel stil.
Mama jouw goede zorg en warme liefde altijd,
dat zit door jou in mijn hart en raak ik nooit meer kwijt.
Ik schrijf je vaak en deel je mijn gevoel,
want ik weet; jij weet waar ik op doel.
Ik probeer nu in mijn leven plaats te maken voor andere liefdes, dromen en het mijn,
een lieve man, fijne vrienden, jammer dat jullie hier niet bij kunnen zijn.
Een andere familie hier en ver weg is natuurlijk wennen,
toch probeer ik mijn hart weer te openen en ze beter te leren kennen.
De foto's die ik nog steeds maak,
zijn ook voor jullie en hoop dat ik jullie raak.
Ik bedoel te zeggen maak je niet druk om mij,
ik kan het wel, doe mijn best, met misschien eens een dagje extra vrij.
Mama ik draag je ring en armband met mijn gedachten aan jou,
zoveel wat je me hebt gegeven, zoveel waar ik van hou.
Papa ik vertel veel verhalen over jou, veel beleefd en ervaren,
zo'n trotse, sterke man, maar gelukkig met gevoelige snaren.
Eigenlijk zoveel te vertellen en gelukkig nog steeds kan ik dromen,
jullie weten het allemaal vast wel, zouden ze ooit uit gaan komen?!
Met al mijn liefde jullie dochter Miriam